Havenpastor Pascal Handschin praat na de kerstdienst na met de bemanning van kabellegger IT Intrepid. Om de tafel, met de klok mee vanaf Handschin: tweede stuurman Ben Gowland uit Canada en de Filipijnse bemanningsleden Edizon Cruz, Esming Permejo, Ron Paulo Medrano, Fil Ventigan en Rodel Alagbay. © Johan van der Heijden
Havenpastor Pascal Handschin viert kerst met zeelui aan boord: ‘Ik praat trouwens ook graag over scheepsmotoren’
KERST 2021: AAN TAFELRITTHEM – Met een kelk, kaarsen en een kruis in een zwart koffertje stapt havenpastor Pascal Handschin aan boord van een kabellegger in de haven van Vlissingen. Ergens op een tussendek staat een geïmproviseerd altaar klaar voor het avondmaal. ,,Kerst aan boord geeft het dubbele besef dat je niet bent waar je hoort te zijn.”
Maurits Sep 24-12-21, 09:00
Geen plek op een schip zegt zo veel over de sfeer aan boord als de tafel waaraan wordt gegeten, weet Pascal Handschin (32). ,,Is het eten goed, en eten ze samen, dan is de sfeer ook goed. Maar als de sfeer slecht is, merk je dat daar het eerst. Dan zie je dat mannen alleen eten en snel hun eigen plekje weer opzoeken.”
Gekluisterd aan boord
Handschin – Zwitser van geboorte – is dominee in Nieuw- en Sint Joosland en Ritthem en sinds 2017 voor zestien uur per week havenpastor bij de Mission to Seafarers in Vlissingen. De Mission ontvangt in een normaal jaar wel tienduizend zeelui in het clubhuis aan de Ritthemsestraat in Ritthem, dat zeven dagen per week open is van vijf ‘s middags tot elf ’s avonds.
Ik neem behalve de kelk, het kruis en de kaarsen mijn luistervaardigheid en christelijke hulp mee. Ik kan trouwens ook goed over scheepsmotoren praten
Pascal Handschin, Havenpastor Mission to Seafarers Vlissingen
Het clubhuis mag ondanks de strenge coronaregels nu ook open zijn, maar druk zal het er met kerst niet worden. Veruit de meeste zeelui zijn gekluisterd aan boord. Ze mogen er uit angst voor een coronabesmetting niet vanaf. Daarom legt Handschin nu bijna alleen maar scheepsbezoeken af. En neemt hij voor iedereen een kerstcadeautje mee.
Vrijdag, de dag voor kerst, stapt hij ‘s ochtends al aan boord van de IT Intrepid, een schip dat glasvezelkabels legt. ,,De tweede stuurman heeft me uitgenodigd. Hij is Canadees. Op het schip werken Canadese en Britse officieren, een Filipijnse bemanning en paar Polen in de machinekamer. Zij mogen niet van boord en ik mag hun accommodatie niet in. Dus we komen ergens op een tussendek samen voor het avondmaal. Het wordt een oecumenische dienst, volgens de Anglicaanse liturgie.”
Uit dezelfde kelk
De havenpastor zal zijn rituelen moeten aanpassen. ,,Ik ben ervoor dat iedereen uit dezelfde kelk drinkt. Dat vonden sommige mensen vóór corona al geen goed idee, maar nu kan het echt niet. Ik mag ook het brood niet breken en uitdelen. Dat vind ik symbolisch een heel belangrijk moment en dus is het jammer dat het niet mag. In plaats daarvan staan er kleine bekers drinken klaar en liggen er voorgesneden stukjes brood. Het wordt allemaal wat minder romantisch.”
Ik ben ervoor dat iedereen uit dezelfde kelk drinkt. Dat vonden sommige mensen vóór corona al geen goed idee, maar nu kan het echt niet
Pascal Handschin, Havenpastor Mission to Seafarers Vlissingen
Toch is hij blij dat de dienst in ieder geval kan doorgaan. De tafel waaraan de zeelui zich verzamelen beschouwt hij als een lotsgemeenschap, en zijn aanwezigheid als ‘een pluspunt’. ,,Ik kan bijdragen aan de behoefte die er is. Daarom neem ik behalve de kelk, het kruis en de kaarsen vooral mijn luistervaardigheid en mijn menselijkheid mee. Met daarbovenop nog mijn christelijke hulp. Ik praat trouwens ook graag over scheepsmotoren.”
Allemaal onbekenden
Van de 49 bemanningsleden kent Handschin er niet één. ,,Het zijn allemaal onbekenden voor mij. En de kans is groot dat ik ze ook nooit meer terugzie. Maar wat ze willen delen, delen ze toch wel. Daarom hou ik de dienst ook vrij kort. Dan blijft er meer tijd over voor persoonlijke gesprekken. Ik ben klaar voor alles. Koetjes en kalfjes, ernstige ziekte in de familie, relatieproblemen. En simkaarten verkopen. Ja, dat doe ik ook.”
Politiek vermijdt Handschin, dat ligt vaak te gevoelig. ,,Al ben ik zelf altijd wel geïnteresseerd in de landen en culturen van de zeelui. Daar hoor ik ze graag over vertellen en daar leer ik veel van. Voor hen is het ook een welkome afwisseling om met mij te praten. Na zes maanden op zee kennen ze elkaars familiegeschiedenissen wel. Met die korte scheepsbezoeken heb ik alleen erg weinig tijd. Eigenlijk zou ik eens moeten meevaren.”
Geroosterde biggen en karaoke
Heimwee is altijd een gespreksonderwerp, vooral bij de Aziaten die soms negen maanden aan een stuk van huis zijn. ,,Die missen enorm veel van het gezinsleven. Met kerst is dat nog erger. Die dagen geven het dubbele besef dat ze niet zijn waar ze horen te zijn. Daarom maken ze er een extra groot feest van. Filipijnen roosteren dan hele biggen. Aan eten hechten ze sowieso veel waarde. Dat is het enige dat kleur geeft aan boord, dat niet industrieel is en niet naar diesel ruikt. Dus met kerst pakken ze extra uit. En natuurlijk is er karaoke. Zonder karaoke geen feest.”
